Body positivity.. Je hoort het overal tegenwoordig. Het klinkt super goed en inderdaad… positief! Toch vind ik het deels een lastig concept. Het idee is prachtig, maar ik heb echt sterk het gevoel dat het minder simpel is dan dat het lijkt en men verwacht. Òf, dat toch de verkeerde boodschap overkomt dan wat men hoopt.
Wat is body positivity nou eigenlijk? Ik heb good old Google maar even geraadpleegd. Het doel van body positivity is eigenlijk heel simpel en juist waardevol, namelijk de maatschappelijke acceptatie van alle lichamen. Met name de acceptatie vanuit de media voor al deze lichamen.
So far, so good. Het doel van de bewegingen achter body positivity is heel begrijpelijk een geweldig initiatief. Ik blijf het toch een lastig concept vinden. Het lijkt mij echt goed meer vormen, shapes and sizes, in de media te gebruiken. Ik kan me ook zeker voorstellen dat een groot deel van de onzekerheden (vooral bij jongeren) ontstaan doordat er veelal zeer slanke, vlekkeloze modellen gepresenteerd worden. Ik denk echter ook dat de beelden over body positivity verkeerd opgepakt kunnen worden door eigenlijk juist die doelgroep die je wenst te bereiken, namelijk de ‘insecure’ en diegene met een slecht zelfbeeld. Ik denk namelijk dat iemand die een slecht zelfbeeld heeft, hele andere dingen denkt als ze imperfecte foto’s zien van een (toch vaak) succesvol iemand. Die gedachten lijken misschien meer op: `ja, maar jij bent niet zo lelijk/dik/stom als ik’. Laten we eerlijk zijn. De meeste posts zijn van mensen met een groot bereik of netwerk. People ‘who made it’. Ik snap anderzijds heel goed dat de hoop is dat je dus met een groot bereik juist veel mensen kan benaderen. De vraag is wellicht: bereik je de juiste mensen, met de juiste boodschap? Is de boodschap die gepost wordt, dan niet meer een boodschap die van invloed moet zijn op de mediagiganten? Door te posten op de publieke kanalen, denk ik echter dat de response uit twee kampen bestaat. Kamp 1: de mensen die het toejuichen en ook de waarde zien. Kamp 2: die mensen die wellicht wel de waarde zouden willen zien, ook blij zijn de puttenbil te zien, maar alle kansen nog aan zullen grijpen om te verklaren waarom dit nog steeds niet in hun geval mag gelden en waarom het voor de ‘poster’ het wel mogelijk is te spreken over body positivity.
Uiteindelijk denk ik zelfs dat het een spiraal aanwakkert van nog meer negatieve gevoelens en excuses, bij die toch al kwetsbare groep; ‘weer iets wat mij niet lukt’, ‘maar ik ben echt nog zoveel dikker’, ‘maar jij hebt in ieder geval veel vrienden’, ‘jij kan je leven gewoon zo makkelijk inrichten want je hebt de middelen’, ‘jij hebt van alles al bereikt en ik toch niet’, ‘mensen vinden jou toch wel leuk’, ‘moet ik nu ook nog van mezelf houden? Ik ben al blij als ik de dag door kom’…. Ga zo maar door. Naast dat je je eigenlijk af moet vragen of door alle algoritmes achter de social media, de juiste groepen überhaupt bereikt worden om te kunnen inspireren, denk ik dat het item toch ook vaak onbewust een druppel is voor nog meer falende gevoelens.
Je zou nu best tegen mij kunnen zeggen: “haal je het hele goede initiatief niet onterecht naar beneden?” Laat ik één ding voorop stellen: ik heb helemaal PRO ‘love yourself’ gewoon zoals je bent. We zijn namelijk nooit perfect. We hebben allemaal wat. Gelukkig maar, dat maakt ons namelijk ook uniek. Ik vraag me alleen af of we ons niet meer bewust moeten zijn van de boodschap die we onbewust kunnen achterlaat bij die groep die je juist wil inspireren. Ik bedoel, is dit de juiste manier om echt te helpen? Moeten we niet andere dingen benadrukken? Doe je meer kwaad? Of doe je meer goed? Moeten er misschien betere, echtere, meer volledige verhalen komen zodat er echt een groter en breder beeld komt? Het simpelweg posten van foto’s met wat putjes, deukjes en rollen met een korte tekst werkt denk ik niet genoeg.
Ik hoor jullie alweer denken: "waarom denk je te weten hoe mensen met een laag zelfbeeld denken?" Nou, ik was jaren lang zo een persoon. Eerlijk gezegd, soms ben ik nog zo een persoon, maar ik heb al geleerd een heel groot deel van mijzelf wel te accepteren. Ik worstel nu meer met ‘wat heb je bereikt in het leven’, dan mijn fysieke voorkomen. Na jarenlang gepest te zijn en niet in een mentaal gezond klimaat te leven, heb ik mijzelf heel goed weten te overtuigen dat ik het lelijkste, dikste en meest schrikbarende mens op aarde was. Maar, ook niemand mocht dat dan weer weten. Ik wist namelijk ook heel zeker dat mensen daar natuurlijk niet op zaten te wachten want, ‘wie heeft er nou zin in zo een chagrijnig en onzeker mokkel’? Dus ik gedroeg me veelal als een soort clown. Ik voelde mij onderdeel van een toneelstukje waar ik de vrolijke, gekke Franciska is speelde. Ik wist ook totaal niet meer wie of wat ik nou eigenlijk echt was. Het enige wat mij dreef was de angst voor nog meer afwijzing en vernedering. Ik deed er in mijn hoofd alles aan om er maar voor te zorgen dat ik geaccepteerd werd. Wat ik zelf wilde, hoe ik zelf over dingen dacht, daar dacht ik niet eens over na.
Ik weet dan ook dat ik in die periode nooit van iemand aan kon nemen dat ik ‘mooi’ was, of heus niet zo dik als ik dacht. Zelfs als het fysiek gemaakt werd voor mij, geloofde ik het gewoon niet. Die andere is toch altijd nog beter, nog mooier, nog meer dit, nog meer dat. Als ik in de winkel iets kocht wat minder gezond was, wist ik zeker dat de caissière van alles zou denken. Als ik overstak op een zebrapad, wist ik zeker dat de stoppende auto zou walgen van wat (ik) overstak. Het zat diep en niemand kon het begrijpen. De enkeling die ik hier iets over vertelde, begreep de volledige strekking niet omdat ik toch ‘altijd zo gezellig was’. Dat was dus deels ook het probleem, je voelt je zo stom en dom, maar weet ook dat niemand zo een saai en negatief iemand wil kennen. Dus.. Het toneelstuk gaat door.
Puur vanuit mijn eigen ervaring over hoe mijn denkwijze was als iemand met een ontzettend slecht zelfbeeld, ben ik dus een beetje bang dat het hele geweldige concept (wat zeker bereikt moet worden, want echt, het verlicht zo als je een beter zelfbeeld hebt), net de verkeerde snaar raakt en juist voor een neerwaartse cirkel kan zorgen. De problematiek is zo diep en ontastbaar.. Het blijft daarom ook juist een van de moeilijkste issues die er spelen in deze wereld. Juist deze wereld. Deze wereld van grootse media en arteficial intelligence waar wij als ‘normale mensen’ met onze petten echt niet bij kunnen. Die media moeten we zeker gebruiken en zouden we zeker kunnen benutten, maar ik denk dat er wel een kanttekening is bij het hele concept. Daarbij, vraag ik me toch ook wel af of het hele proces van ‘happy’ met je lichaam worden een pure mindset kwestie is, of deels ook iets wat in combinatie gaat met een leefstijl aanpassing? Ook dat zal misschien per persoon verschillen.
Het belangrijkste is toch acceptatie. Er zijn immers soms ook gewoon redenen waarom het niet lukt te voldoen aan je eigen verwachtingen rondom je lichaam of gewicht. Het verschil ligt denk ik alleen in het punt in hoeverre, en op welke manier, laat je dat jouw gevoel van eigenwaarde bepalen. Immers, als ik kilo’s aankom, maar heel erg aan het genieten ben van de vakantie. Dan vind ik dat prima. Natuurlijk wil ik wel weer terug naar mijn vorige gewicht, maar het verschil is dat ik niet walg van mijzelf. Er een acceptatie. Daar start alles denk ik. Zelf acceptatie. Hoe je dat bereikt? Nou, daar heb ik ook niet een direct antwoord op. Waarom ik dit deel? Omdat ik kan begrijpen dat mensen druk voelen vanuit het concept ‘love your body’, terwijl het zo simpel wellicht niet altijd is. Hoop ik wel dat iedereen van zichzelf houdt? Ja, dat zou toch geweldig zijn!